هر راست نشاید گفت
سه شنبه, ۷ مهر ۱۳۹۴، ۰۶:۳۶ ب.ظ
دروغی که ناشی از حیا باشد؟
یا صداقت وقیحانه؟
استاد پناهیان در جلسات «زندگی در بستر شهادت» در جلسه ششم پیرامون موضوع پیشرفت ظاهری کشورهای «توسعه یافته»(و نه رشدیافته) صحبت می‌کنند. در باب صداقت غربی‌ها اینطور بیان می‌کنند که مردم آن کشورها صداقت را از روی نداشتن حس‌های اصیل انسانی عرضه می‌کنند. و این صداقت توام با حق نیست که حکم‌فرماست.
رفتار دروغ آمیز فرزندی را تصور کنید که بخاطر نوع دینداری والدینش به آنها علاقه‌ای ندارد ولی به روی آنها می‌خندد و در برابر رفتار ناپسند آنها صبوری می‌کند!
در مقابل صداقت همسرانی که پیوند خود را به آسانی می‌شکنند چرا که به شخصی خارج از محیط خانواده می‌اندیشند و می‌خواهند چند صباحی طعم او را نیز بچشند!
یادم باشد مراقب نوع صداقتم باشم.
منظور بنده همین بود که عرض کردید. دروغ به هیچ وجه قابل تایید نیست و در شرع ما هم به هیچ وجه تایید نشده. البته میدونم که در سه مورد به صورت خاص گفته شده که اشکالی نداره و بعضا در شرایط خاص واجب هم هست.
یعنی اگر از اون فرزند بپرسید چرا پدر مادرت رو دوست داری چه جوابی میده؟
تکذیب میکنه و میگه من دوست شون ندارم و فقط به خاطر دستور اسلام بهشون محبت می کنم یا میگه چون اسلام و شرع به من دستور دوستی و محبت بهشون رو داده؟
این دو با هم متفاوت هستند. رفتار اول دروغ داره و درست نیست اما رفتار دوم دروغی نیست و درست هم همینه.