چیستی و 
چرایی
این تارنوشت، وبلاگ مربوط به نوشته‌های من (هادی) و همسرم (هدی) است. ما در این تارنوشت به ارائه مطالب مختلفی خواهیم پرداخت که تمایل داشتیم آنها را با دیگران به اشتراک بگذاریم. لذا این تارنوشت نویسنده‌محور بوده و جامعه هدف خاصی برای آن متصور نیست.
چگونگی
افرادی که تمایل دارند از مطالب، تولیدات و قالب وبلاگ بهره برداری کنند، با استناد به سطر قبل در این مورد آزاد هستند و هزینه استفاده برای آنهایی که این بند را می‌خوانند تنها یک صلوات است.(به انضمام و عجل فرجهم) ضمناً بر همین اساس بروزرسانی مطالب این پایگاه تابع بازه خاصی نبوده و هر از گاهی بنا به محتوی بروز می‌گردد.
درباره نحوه تقسیم‌بندی مطلب در این خانه؛ علم را یک تقسیم‌بندی است. وحی،تنزیل(مثال)، حکمت، حکمت مضاف، علم و هنر. در این روند مشهود است مباحث نظری که بیشتر آنها را با نام علوم انسانی می‌شماریم علوم بالا دستی محسوب می‌شوند و مبانی ایجاد علوم فرودستی است. علوم فرودستی همان علوم فنی است، پزشکی و ریاضیات و نجوم. و باید به این نکته توجه داشت که بدنه مردم جامعه نمی‌توانند با علم ارتباط برقرار کنند بلکه باید نتیجه آن را در جامعه حس کنند. این «حس» توسط هنر ایجاد می‌شود. هنر وسیله ارتباط علم با مردم است. بدیهی است که این دسته‌بندی شرح و تفصیل و ریز دسته‌بندی‌های زیادی دارد که از حوصله این نوشته خارج است.
قالب پایگاه
در مورد قالب نوشته و تنظیمات آن باید عرض کنیم که اصل قالب را یکی در بلادکفر نوشته و گردانندگان بلاگ با تخفیف و کاستن از امکانات آن، تبدیل به قالب مناسب خدمات وبلاگی کردند، ما نیز حشوها و مطالب غیرهنری و نازیبای آن را حذف و تزئیناتی بنا به سلیقه خود بدان افزودیم لذا تمام تغییراتی که در آن میبینید سلیقه شخصی و ساخته صاحبان این خانه دیجیتال است. در مورد روبان‌ها و دکمه‌های چرم نیز اگر مایل به داشتن آنها هستید اینجا آموزش آن را برای استفاده قرارداده‌ایم. باشد که خانه مجازی ما خمس و زکاتش را مجازی پرداخت کرده باشد و جایگاهی بشود برای رشد.
قومی به جد و جهد ...
شعری که بر تارک این تارنوشت می‌درخشد غزل دویستم از مجموعه غزلیات حافظ(علیه الرحمه) است؛ حافظی که ما و شما هنوز نمی‌شناسیمش حافظی که در مدح امام حسین (علیه آلاف تحیه و السلام) و ابالفضل العباس(علیه السلام) شعر گفته و ما نمی‌دانیم. این بیت برای ما بسیاری از چیزها را روشن می‌کند. هروقت به توضیح اصل ماجرا می‌رسم توسن قلمم چموشی می‌کند، فقط یک کلام: دوست در ادبیات اسلامی یک معنی دارد.
