۲۲
آذر
عرب‌ها انسان‌های شدید و عمیقی هستند. هر چیزی در دل اون‌ها شدت و ضعف داره...شدت و ضعفی که اخلاص عجیبی درش هست. چیزی که معلومه اصلا تعارف و شعار نیست. این رو در چهرشون میشه دید که حرفشون از عمق دله. حب عجیبشون به اهل بیت هم همین عمق و شدت رو داره. من بین ایرانی‌ها اون مدل حب رو ندیدم. خیلی جالبن برام...و خیلی به نوع حبشون غبطه میخورم. حتی شاید کینه و بغضشون هم همینقدر عمق داشته باشه...شاید که نه! حتما!!! این بغض امیرم علی علیه السلام بود که کار رو به اینجا کشوند...
خادم زوار بود. توی همین مسیر نجف به کربلا...
می‌گفت چیزی نمی‌خوام. امام حسین اختیار داره! می‌تونه اسممو بنویسه می‌تونه ننویسه...
این در چشم من نهایت اخلاص بود...