عرفان عملی
پنجشنبه, ۱۹ تیر ۱۳۹۳، ۰۱:۵۰ ق.ظ
|
می‌خواهم عارف شوم؛ کرامتی کنم و با یک بسم الله از روی نفسم رد شوم |
- بدی خانه‌های دیجیتال این است که غبار فراموشی رویشان نمی‌نشیند و سستی بنیاد برایشان پدید نمی‌آید.
- وقتی نمی‌گذارند شقشقیه بنویسی، باید تمکین کنی؛ اینجا تو ممتحنی و آن‌ها ممتحَن.
- نمی‌دانم چطور است از آنجا نگاه کردن. بی‌خبر در فرش
- بعد از مدتها دیدمش، پرسیدم فرصت کردی روی خودت کار کنی؟ خندید. آن شب خوابم نبرد تا صبح گریه کردم. خدایا کمکمان نکنی ما قدرت آن نداریم که از معصیت تو فاصله بگیریم.
- خدایا در یک سال چندبار امتحان یکسان باید بدهم؟
آخرین مطالب
-
۹۹/۱۲/۳۰پایان
-
۹۸/۰۹/۱۰با بی‌پولی چه کنیم؟
-
۹۸/۰۸/۱۹بدون عنوان
-
۹۸/۰۶/۱۳چگونه به سمت آینده روشن حرکت کنیم؟
-
۹۸/۰۵/۱۸خانه‌های شیطان؛ ضیافت شیطان
-
۹۸/۰۲/۲۹فلسفه ورزش و عرفان
-
۹۸/۰۲/۲۷طرحی برای گوشی‌سازهای ایرانی
-
۹۸/۰۱/۱۳از سمت هدی
-
۹۷/۱۱/۲۷چهل سال دوم
-
۹۷/۱۰/۰۸پریشان
طبقه‌بندی موضوعی
کاربران بیان میتوانند بدون نیاز به تأیید، نظرات خود را ارسال کنند.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.
سلام؛
می شود من را هم راهنمایی کنید؟
شاید چندروزی تا دیرشدن و پیرشدنم نمانده باشد. من 17 سال شمسی دارم و طبق حدیث بعد از 18سال قمری کار سخت است...
ممنونم
تا الان هم برای آن‌هایی که راه را پیدا نکردند دیر است.
اول یک چیز را جا بیاندازم؛ من یک عابرم که راه را از من پرسیدی نه راه‌بلد!
عرفان عملی خیلی ساده است؛ نظم! یعنی نماز اول وقت، نظم یعنی درست غذا خوردن، نظم یعنی درست خوابیدن، نظم یعنی درست محاسبه کردن کارها. دغدغه‌ات که نظم شد ساعتی را برای سخنرانی اخلاقی خالی می‌کنی، نظم که وارد زندگیت شد ساعتی را برای سیاست می‌گذاری، نظم که وارد زندگیت شد یک‌هو می‌بینی اوه! اصلا مال خودن نبودی که برنامه بریزی؛ معنی عبد را کشف می‌کنی و این یعنی یک پله بالاتر. زندگیت شیرین‌تر از عسل و نرم‌تر از ابریشم می‌شود.
راستی اگر اربعین پیاده نیایی مفهوم سیر و سالک و غایت و مولا داشتن برایت مکشوف نمی‌شود. پیاده این مسیر را بیا و سه روز تمام به این فکر کن وظیفه‌ات بوده بیایی. فکر کن که مولا چه‌قدر سختی کشید و در طول این مسیر چقدر تو را اکرام می‌کنند. شرمنده ارباب باش و بگو وظیفه‌ام بوده، برای تعالی دین خدا دارم می‌روم.
آقای قاضی می‌فرمود: هیچ‌کس به جایی نمی‌رسد مگر به واسطه ابی‌عبدالله. (روحی و صاحبی فداه)