میدان مسابقه

زمانی که روی این تابلو حدیث قدسی کوتاه کردن سخن را می‌نوشتم هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم دلیل آن را بفهمم. اما سکوت تاثیر فراوانی در فهم ارتباطات چندگانه و پیچیده دنیای پیرامون دارد.  یکی از عللی که آنکه به جایی می‌رسد دیگر چیزی برای گفتن با طیفهایی از مردم ندارد این است که «ادب» و تواضع پذیرش اشتباهات در برخی مردم نیست. به عبارت دیگر:‌

« فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَث ۚ ﴿١٧٦﴾ »
روی  شماره آیه کلیک کنید و از آیه 172 بخوانید.

این اتفاق در خیلی‌ها می‌افتد. مومن انقلابی است! اما اگر بگویی فلان جای کارت اشتباه است نمی‌تواند بپذیرد. اصلا نمی‌خواهد که بپذیرد. حتما شما هم زیاد پیرامونتان از این آدم‌ها دیده‌اید اما حرف من این است که هرکس نسبت به پایین‌تر از خودش این حس را دارد. و احتمالا شما هم براای برخی بزرگان همین حس را پدید آورده‌اید.

بگذریم. سکوت جا و مکانی دارد. اما در عرصه اجتماعی عافیت طلبی با سکوت فهیمانه اشتباه می‌شود. اگر برای بدنه جامعه حرف نزنید و سب و لعن‌های احمقانه را تحمل نکنید،‌احتمالا شما عافیت طلب هستید. بروید و اعتقادات جامعه را بشکنید و بی‌پروا نور خدا را فریاد بزنید. بگذارید همه تمسخر و توهینتان کنند. نگران نباشید هیچ‌گاه به میزان رنج رسول الله نزدیک نخواهید شد.

اجرتان با رسول الله