فضل الله مجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما
حدود یک سال است چند نوشته در جعبه اقدام مانده و دستم به تکمیل و ویرایش آن‌ها نمی‌رفت. امروز، سحر ماتم زده شهادت مادر، دلم کشیده شد به این خانه. نگاه کردم و دیدم این نوشته بود که مرا می‌کشید:
پشت ماشینی دیدم این تصویر را زده‌اند:
«آمدنت آرزوی کودکیمان بود؛ الهم عجل لولیک الفرج»
چند وقت بعد دیدم همین تصویر بر ماشین دیگری است؛ اما نوشته بخش اول فرق می‌کند. سبکی شده برای خودش. تصمیم گرفتم اصل آن را بسازم و در اختیار همه قرار بدهم. تا هر کس جمله دلخواهش را بر آن بنویسد. نمونه کار را می‌بینید:
اما به سیاق همه نوشته‌ها، حرف را باید زد:
« آمدنت آرزوی کودکیمان بود» جمله‌ای پر از یاس و ناامیدی است که شهد شیرین لقاء را ندارد و حالا دعا می‌کند با این حس زمینه که: ‹ از ما که گذشت ... ›
سوالی دارم! اگر آرزوی تو آمدن است. چرا الان زندگی‌ات شده مثل همه؟ چرا خضر راه نداری؟ چرا استاد نمی‌گیری! چرا زندگی‌ات پریشان آن نیست که اگر ظهور نشد، ظهور فردی برای خودت بشود؟! کم‌اند افرادی که در همین سال 96 همراه امام‌اند یا حداقل امام را یکبار زیارت کرده‌اند؟ بگو آرزوی بچگانه‌ای بود ظهورت! حالا فهمیدیم هزینه‌اش گزاف است؛ عطایش را به لقایش بخشیدیم.
بگذار یک مطلب ساده بگویم: در فضای مومنین انقلابی که زندگی کنید، تکاپو و رشد و پویش فراوان است. هر گروهی در مورد اصلاح موضوعی درحال تلاش‌اند و انصافا زحمات زیادی می‌کشند و محصولات و نتایج و دستورالعمل‌های خوبی هم تهیه کرده‌اند. شما در زندگی‌ات چند موردش را رعایت می‌کنید؟
در بحث محصولات غذایی به مشورت‌های طب اسلامی گوش می‌دهید؟
در بخش حجاب از آخرین تجربیات و محصولات استفاده می‌کنید؟
در بخش کودک از محصولات باکیفیت و خدمات تربیتی اجرا شده با خبرید؟
در بخش معیشت از این بانکهای حرام‌خور دوری کرده‌اید؟
در بخش حمایت از تولید ایرانی، با افتخار جلو رفته‌اید؟
در کدام یک از بخش‌های زندگی روزمره تلاش کرده‌اید تا «الگوی اسلامی زندگی» را در خانه کوچکتان اجرا کنید؟
ساده بگویم. هرچه می‌اندیشم چه بگویم، بیشتر به این می‌رسم که سکوت شرط رشد است. اگر اهل بودی ردت نمی‌کردند. اهل شو تا آرزوی کودکیت فراهم شود.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.