هر مومن و مومنه‌ای فارغ از شغلی که از آن ارتزاق می‌کند در پی رشد و کمال است. از نشانه‌های این رشد را خواندن نماز شب و نماز فجر در اول وقت می‌داند. ما نیز همانند همه همیشه در پی این موارد بودیم و هستیم. با خود می‌گفتیم این بزرگان چطور انقدر منظم و مرتب هر شب برای نماز بیدار می‌شوند و اصلا به خاطر چه موضوعی این‌قدر در نماز اشک می‌ریزند؟ فردی را می‌شناسم که پاسخ این سوال را داشت:
اطرافیان را که می‌بینم، همه راضی‌اند از مسیر زندگی‌شان. یکی فلسفه غرب خوانده، می‌گوید پشیمان نیستم. آن یکی مهندسی خوانده او هم راضی است. دیگری هنر و موسیقی دنبال می‌کند و لذت می‌برد از مسیر فعلی زندگی‌اش و پشیمان نیست. همه هم احساس می‌کنند خدا را می‌شناسند. ترسیدم. فهمیدم اولا خدا را نمی‌شناسم. دوما رحمت خدا رحمت مطلق است و خاصه. مطلق یعنی جهنم هم رحمت است. خاصه نزدیک به آن‌چیزی است که ما از کلمه رحمت انتظار داریم. و من هنوز در رحمت خاصه نیستم. فهمیدم مسیر زندگی‌ام خوب نبوده. چون اگر اینطور است همه خوب‌اند. خوب را تعریف کردم اوج و تلاش پرمشقت. دیدم تلاش پرمشقت، قربانی بزرگ، سختی فراوان و رسیدن به السابقون السابقون و سابقِ سابقون شدن که یعنی موفقیت را ندارم و نرسیده‌ام و «افنیت عمری فی سکره تباعد منک». داریم همدیگر را گول می‌زنیم و از همدیگر با آب و تاب تعریف می‌کنیم که به به چه عارفی چه مومنی چه مومنه‌ای ماشاالله کمالات را همه دارد. نخیر آقاجان نکیر و منکر اینطور نمی‌بینند که. ائمه هم شفاعتشان روز قیامت است. عالم برزخ خودتی و خودت. خبری نیست از چیز دیگری. عمر را با بازی گذراندیم. تلاش کردیم اما «خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا وَآخَرَ سَیِّئًا».
تمام حرفم این است. حتی ذره‌ای فکر نکنید مسیر زندگی را درست و خوب آمدید. کل زندگی را قمار کردیم و باختیم. چشمتان به قبر بیافتد می‌فهمید. آنجا هم نفهمید، مقام عباس بن علی بن ابی‌طالب را ببینید خواهید فهمید. پس بیایید رمضان را دریابیم:
عده‌ای از دوستان از انتخابات این دوره ناراحت شدند و فریادشان برای تخلفات، تقلبات و تسلبات اتفاق افتاده به آسمان رفت. غافل از اینکه گویی یادشان رفته ما برای مهیا کردن حکومت منجی آماده شدیم. ساختار را درست کنید:
باز موعد انتخابات رسید، مسئله‌ای که کشور را زنده و پویا می‌کند و مردم را از دغدغه خوردوخوراک یک پله بالاتر می‌آورد. در این نوشته قصد دارم تا موارد جدیدی را که در سیر تکامل اندیشه‌ام به آن رسیده‌ام بنویسم. و خوب می‌دانم قلمی که هنوز شیوا و گویا نیست نمی‌تواند مطلب را منتقل کند. با این وجود تلاش کرده‌ام تا چندقاعده و قانون را بیان کرده و شهود خود را پیرامون نحوه صحیح کشورداری در اسلام بنویسم!
بعد نوشت:
1394/12/05 رهبر انقلاب: از ادبیات سیاسی دشمن استفاده نکنیم/ دشمنان انقلاب از روز اول تعبیر «تندرو» و «میانه‌رو» را استفاده کردند/ از نظر آنها از همه تندروتر، امام بزرگوار بود؛ امروز هم بنده‌ی حقیر را از همه تندروتر می‌دانند.
1394/12/05 رهبر انقلاب: اسلام طرفدار راه وسط و میانه است اما وسط از نظر قرآن مقابل تندرو نیست، مقابل انحراف است/ تند رفتن در صراط مستقیم چیز بدی نیست/ منظور دشمن از تندرو کسانی است که در انقلاب مصمم‌ترند، حزب‌اللهی‌ها را می‌گویند و میانه‌رو را کسی می‌دانند که در برابر آنها تسلیم باشد.
این مدت آن‌قدر سرمان شلوغ بوده که فقط محفل‌های زنانه در این خانه به لطف همسرمان شکل‌گرفته و فرصتی برای ما پیش نیامده تا مطلبی بنویسیم و یادداشتی از انبوه موّاج اندیشه‌مان با شما به اشتراک بگذاریم؛ اما نیاز دوستان جوان ما در دانشگاه‌ها و ناراحتی ما بابت نشانی غلط مسئولین باعث شد تا برای فهم این اصطلاحات و مفاهیم چندخطی بنگاریم ولو بدون بهره‌گیری از هیچ‌یک از زیبایی‌های ادبی و هنری و ژورنالیستی.
پس از صحبت امام خامنهای مبنی بر ایجاد کرسی‌ها و اعتراض شدید الحن ایشان[1] مبنی بر عدم اجرای آن در دانشگاه‌ها و حوزه‌ها ارگان‌های دولتی لطف فرموده و آیین‌نامه‌هایی برای این امر ایجاد کردند که تقاضا می‌کنم یک نیم‌نگاهی به آنها بیاندازید[2][3]. همچنین مقالاتی مجهز به انواع منابع نوشته شد که دانشجو را گیج‌تر کرد! مشکل اصلی این بود که تعاریف آنها از این اصطلاحات تعریف کاربردی نبود[4] و اصولاً دانشجو فرق این مفاهیم را متوجه نمی‌شد چه برسد به اینکه بخواهد برگزار کند! از همین رو تصمیم گرفتیم تا برداشت خود را درباره این تعاریف بنویسیم:
دروغی که ناشی از حیا باشد؟
یا صداقت وقیحانه؟
استاد پناهیان در جلسات «زندگی در بستر شهادت» در جلسه ششم پیرامون موضوع پیشرفت ظاهری کشورهای «توسعه یافته»(و نه رشدیافته) صحبت می‌کنند. در باب صداقت غربی‌ها اینطور بیان می‌کنند که مردم آن کشورها صداقت را از روی نداشتن حس‌های اصیل انسانی عرضه می‌کنند. و این صداقت توام با حق نیست که حکم‌فرماست.
رفتار دروغ آمیز فرزندی را تصور کنید که بخاطر نوع دینداری والدینش به آنها علاقه‌ای ندارد ولی به روی آنها می‌خندد و در برابر رفتار ناپسند آنها صبوری می‌کند!
در مقابل صداقت همسرانی که پیوند خود را به آسانی می‌شکنند چرا که به شخصی خارج از محیط خانواده می‌اندیشند و می‌خواهند چند صباحی طعم او را نیز بچشند!
یادم باشد مراقب نوع صداقتم باشم.
عموما آدم سخت گیری در امورات مادی زندگی نیستم. جایی اگر صحبت از نوع شروع زندگی می‌شد و من عقایدم رو مطرح می‌کردم، این صحبت رو می‌شنیدم که نوبتت برسد مشخص می‌شود؛ تو خیلی دست پایین می‌گیری. کم کم باورم شده بود که بله! بنده کم توقعم و دست پایین می‌گیرم. تا اینکه کتاب "خانواده" را خواندم. همینطور که با کتاب پیش میرفتم متوجه شدم که اگر من با این تفکراتم دختر امام خامنهای بودم ایشون من رو ساده‌زیست خطاب نمی‌کردند، شاید متجمل نبودم فقط!
در خلال صحبت‌های امام خامنهای در این کتاب اشاره‌ای به این موضوع شده که با چه سطحی از مادیات باید زندگی کرد! اظهر من الشمس است که شروع زندگی ازین سطح پایین‌تر خواهد بود.
این صحبت‌ها را که خواندم متوجه شدم نمیتوانم آنجور که امامم زندگی می‌کند باشم. نمیتوانم از خیلی چیزهایی که شاید برای عده‌ای بدیهیات و ملزومات لاینفک زندگی باشد ولی بطور قطع ملزومات شروع زندگی نیست، بگذرم.
مدت‌هاست که ننوشتم. بارها مسائلی پیش اومد که می‌شد نوشت ولی دستم به نوشتن نرفت. بیشتر خوندم این مدت. به موضوعات وبلاگ‌ها فکر کردم، به قلم نویسنده‌ها، به هدف خیر پشت مطلب...
این مطلب یه دردنامس... مغزم درد گرفته! روحم درد گرفته! از خودی‌ها! از خانم‌های مذهبی! نمیدونم چقدر دیگه باید بگذره تا ما به خودمون بیایم و انقدر اصرار نکنیم که حرف ما درسته. انقد سلیقه رو دخالت ندیم. برفرض که سلیقه ما درست ولی گاهی یه مصلحتی بالاتر وجود داره که باید به خاطرش ازون سلیقه درستمون کوتاه بیایم. مخاطب مطلب من خانم‌های مذهبی هستن. خصوصاً وبلاگ نویس‌ها، خواهرهایی که خیلی‌هاشون رو می‌شناسم که در چه حد فکری هستن؛ با خوندن وبلاگشون از این‌همه تفاوت انگشت به دهن میمونم! همه ما می‌دونیم که حجاب فقط پوشوندن بدن نیست. کلام ما باید محجوب باشه. باید دیگران ازش در امان باشن. باید جوری باشه که اگر حتی یه ‹فی قلوبهم مرضی اونو شنید اتفاقی نیفته! نه اینکه بگیم به ما چه. اون خودش رو درست کنه. درحالی‌که این حرف دقیقاً همون حرف خانم‌های بی‌حجاب کف جامعس! و ما نباید عیبی رو که ازش نهی می‌کنیم توی خودمون باقی بذاریم!
بخش پیوند‌های خانه ما از دو بخش تشکیل شده؛ آن‌هایی که با خانم خانه در ارتباط‌اند و آن‌هایی که با مرد خانه در ارتباط‌اند. خوب این تقسیم‌بندی در زمان قدیم هم برای خودش حکمتی داشت. مردها کوبه مردانه را می‌کوبیدند و زن‌ها کوبه زنانه را. هرچه در اینترنت جستجو کردم برای خانه مجازیمان زنگی یافت نشد! مرد را با جوهر کاری بودنش می‌شناسند. آستین‌ها را بالا زدیم و خودمان برای خانه‌مان زنگی تهیه کردیم. کوبه مردانه و زنانه! کار که تمام شد حاصل دسترنج شخصی را زکاتیست واجب! حال اگر منت بگذارید و زکات ما را قبول کنید، باری را از دوشمان برداشته‌اید.
همانطور که در تصویر مشخص است؛ از بین تصاویر معدودی که از کوبه‌های قدیمی بود یکی را انتخاب کرده و کار را شروع کردیم. ابتدا طراحی سه بعدی آن را انجام داده و سپس تذهیب‌کاری روی آن را برای نوازش چشم بیننده. ماحصل کار یک پرونده کرل است که می‌توانید از اینجا آن را دریافت و در ابعاد دلخواه آن را چاپ کنید. راستی در صورت دریافت یک صلوات و دعا برای والدینمان ما را خوشحال خواهد کرد.
موسیقی علمی‌است که در اثر کم توجهی به آن به ورطه فساد افتاده است. امروزه موسیقی تنها وسیله سکرآور و عادتی‌است که برای بعضی‌ها قابل ترک نیست. به نحوی که موسیقی را جز به موسیقی دورکننده از حقائق هستی نمی‌شناسیم. این نوع از موسیقی که در احادیث و فقه به موسیقی لهوی[1] شناخته می‌شود. مباحث زیادی پیرامون موسیقی در ذهن دارم که فرصتی برای بیان آنها نیست. علم موسیقی را علمی می‌دانم که می‌تواند جامعه بشری را به سمت و سوی خدا سوق دهد البته این علم بسیار فراتر از هارمونی آواها و نت‌هاست و باید به آن علم اصوات اطلاق کرد. شاید نکته فرومانده جامعه‌سازی در نگاه اسلام استفاده از ابزار پرقدرت موسیقی باشد. ولی علی‌ایّ‌حال چیزی که در جامعه فعلی وجود دارد فسادیست که در سطح خرد باید با آن مقابله کرد و در سطح کلان حکومتی آن را به سمت صلاح هدایت.
این یادداشت به بهانه انتشار پرونده‌ایست که در یکی از مساجد بما رسید و ما نیز آن را باز نشر می‌دهیم. این پرونده حاوی چند حدیث پیرامون موسیقی است که متناسب با فضای مسجد و تخته فرهنگی پایگاه‌های بسیج طراحی شده. برای دریافت پرونده Doc و PDF آن از اینجا اقدام کنید.
در طبیعت دو نوع اسکلت‌بندی داریم. داخلی و خارجی. موجوداتی مانند مورچه اسکلتشان خارجی است یعنی سطح بدن آنها بسیار سفت و مستحکم است؛ و این نوع اسکلت‌بندی آنها را در برابر محیط سختی که در آن زیست می‌کنند محافظت خواهد کرد و به آنها این قدرت را می‌دهد که چندین برابر وزن خودشان بتوانند بار حمل کنند.
برای اسکلت داخلی نیز می‌توان به چهارپایان اشاره کرد. در این موجودات چهارچوب بدن در میانه اعضا قرارگرفته و پوست رویینشان بنا به شرایط متفاوت است. گاهی مانند انسان پوستی ظریف و لطیف دارند و گاهی مانند کرگدن پوست آنها به‌قدری مقاوم است که از آن در تهیه سپر استفاده می‌شده است.
در این نوشتار قصد نداریم به تقسیم‌بندی موجودات در طبیعت از این حیث بپردازیم بلکه ازآن‌جهت که تمامی دنیا و مافی‌ها برای ما انسان‌ها خلق‌شده تا یا از آن بهره ببریم و یا درس و آیتی برای ما باشد، می‌خواهم برداشتی از این اسکلت‌بندی موجودات در خلق ابزار کنم.
وسایل حرکتی در قرن‌های اخیر از چهارپایان به ماشین‌های فلزی و هواپیماها تبدیل‌شده است؛ و این تبدیل در کنار سودهای زیاد به علت عدم نگرش عقلی به آن مضرات بسیار زیادی را برای انسان به همراه داشته است. ما وسایل حرکتی را به چند بخش تقسیم کرده و برای هرکدام پیشنهادهایی را از این برداشتمان خواهیم نوشت.
یکی از مشکلات امروز تولید علم در حوزه محصول‌محور نبودن و نداشتن یک انسجام تولید تا مصرف علم است. مطلبی که گنگ خواب‌دیده‌ای مانند من تصمیم دارد بگوید، شرح و بسط بسیار می‌خواهد.
یکی دیگر از مشکلاتی که گریبان‌گیر علوم نظری است شرح و بسط بسیار علوم و حجم زیاد مطلب است که مخاطب نمی‌تواند در انتهای کتاب یک شاکله صحیح از مطلب در فکرش ایجاد کند و یا شاکله ایجاد شده در دیگر افکار احتمالا متفاوت خواهد بود. این تفاوت سرآغازی برای اختلافات نظری خواهد شد کما اینکه در این علوم شاهد آن هستیم.
نمودار زیر پیرامون مباحثی است که گاهی با نام علم اخلاق و گاهی با نام مبارزه با نفس و گاهی با نام «آنچه خدا از ما می‌خواهد» مطرح می‌شود. این نمودار شمای کلی و ساده‌سازی شده‌ای از سیر رشد انسان است. البته باید این نکته در خاطرم باشد که نسخه اولیه و غیرقابل استنادی است که نیاز به اصلاح ساختاری و محتوایی دارد. همچنین مخاطبان محترم بدانند که این‌یک «نقشه سرد» است و نمی‌توانید به آن تکیه کنید بلکه تنها برای کسانی که در مسیر هستند یک دستورمنطقی را ترسیم می‌کند تا کمی به جایشان در این زمین‌بازی اشراف پیدا کنند.
ب
خش اول و بخش دوم این سری نوشته‌ها را جهت تذکر نفس از خاطر گذراندیم. در این جلوه مطلب بندی را برای تبرک از کتاب سر الصلاۀ امام خمینی (ره) می‌نویسم:
و پس‌ازآنکه شواغل قلبیه را کم کرد باید شواغل خارجیۀ را نیز باندازه ممکن کم کند و بیشتر آداب شرعیۀ شاید برای این فائدت باشد. مثل نهی از التفاتات باطراف و لعب با دست و ریش و فرقعه الاصابع[1] و مدافعه بول و غائط و ریح و مدافعه نوم و نظر کردن به نقش خاتم و مصحف و کتاب و گوش‌کردن بحرفهای خارجی و حدیث نفس و دیگر آداب مکروهه و مثل آداب مستحبه کثیره که برای حفظ حضور حضرت باری جلت عظمه است.
ان‌شاالله در آینده به بررسی بیشتری از کتاب امام و محشی کرد آن خواهم پرداخت، شاید مشق‌های ما به عشق برسد.
[1] فرقعه الاصبع: پیچیدن انگشتان و درهم خمانیدن آنها تا بانگ برآرد: منتهی الارب.
